Σεπτέμβριος, ίσως ο πιο δύσκολος μήνας του χρόνου. Οι επιστρέφοντες από τις διακοπές προσπαθούν να επανέλθουν στη ρουτίνα τους και να βρουν τους πρότερους ρυθμούς της χαοτικής καθημερινότητάς τους, έπειτα από την ανεμελιά και τις ξέγνοιαστες στιγμές του καλοκαιριού. Οι δε γονείς και τα παιδιά, τρέχουν φρενήρεις για την αγορά των απαραίτητων σχολικών ειδών και την εγγραφή σε φροντιστήρια, ξένες γλώσσες, ωδεία, αθλητικές ομάδες και οποιαδήποτε άλλες δραστηριότητες ενδέχεται να επιλέξουν από την τεράστια ποικιλία που προσφέρεται. Έχουμε αναρωτηθεί άραγε ποτέ, το λόγο που από την έναρξη της σχολικής χρονιάς μέχρι το τέλος της τα παιδιά και κατ’ επέκταση οι γονείς τους, έχουν τόσο υπερφορτωμένο πρόγραμμα;
 

 Η πλειονότητα των γονέων, στην προσπάθειά τους να προσφέρουν τη βέλτιστη κατάρτιση, γνώση και εμπειρία στα παιδιά τους, έχουν την τάση να παροτρύνουν τα παιδιά τους να συμμετέχουν σε διάφορες εξωσχολικές δραστηριότητες μαθησιακές, αθλητικές ή μουσικές. Μια άλλη κατηγορία γονέων προωθεί τις αντίστοιχες δράσεις, ορμώμενη από τα δικά της παιδικά απωθημένα που δεν υλοποιήθηκαν εξαιτίας κάποιων συγκυριών και έτσι, προβάλλουν αυτές τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες τους στα δικά τους παιδιά. Ποιος όμως, είναι ο αντίκτυπος αυτής της επιβαρυμένης με υποχρεώσεις καθημερινότητας στα παιδιά;
 

 Ένα παιδί που συμμετέχει σε διάφορες εξωσχολικές δραστηριότητες αποκτά επιπλέον γνώσεις, ενώ παράλληλα έχει τη δυνατότητα να κοινωνικοποιηθεί στα πλαίσια της ομάδας και κατά συνέπεια, να αναπτύξει
τις επικοινωνιακές του δεξιότητες και το ομαδικό πνεύμα. Παρά τα ομολογουμένως, πολλαπλά οφέλη που μπορεί να αποφέρει η σωματική, πνευματική άσκηση των παιδιών και η διάδρασή τους με συνομήλικους, ένα πυρετώδες ημερήσιο πρόγραμμα μπορεί να καταβάλει ένα παιδί σωματικά, να επηρεάσει αρνητικά τη σχολική του επίδοση και να του δημιουργήσει ένα συναίσθημα «άρνησης» προς οποιαδήποτε δραστηριότητα, η οποία θα έχει μακροπρόθεσμα επιπτώσεις στην ανάπτυξη της προσωπικότητάς του.
 

Διαβάζοντας τα παραπάνω, ένας γονέας ενδεχομένως να προβληματιστεί για τον τρόπο με τον οποίο θα επιτύχει την ισορροπία στις δραστηριότητες και την ζωή του παιδιού του. Η λύση είναι πολύ απλή και βρίσκεται μέσα μας. Ας πάμε ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο, να αγκαλιάσουμε τον παιδικό μας εαυτό και να θυμηθούμε, τι θέλαμε και τι κάναμε εμείς ως παιδιά; Εξερευνώντας τις παιδικές μας αναμνήσεις, θα δούμε σκηνές όπου, εκτός από τις σχολικές μας υποχρεώσεις, παίζαμε ανέμελα στις γειτονιές με συνομήλικούς μας, περνούσαμε χρόνο με την οικογένειά μας στο σπίτι ή σε εξωτερικό χώρο και απολαμβάναμε την ξενοιασιά και παιδικότητά μας. Πώς όμως μπορεί να γίνει εφικτό αυτό, όταν σήμερα οι απαιτήσεις αυξάνονται όλο και περισσότερο και οι ρυθμοί της ζωής είναι τόσο έντονοι; Μα φυσικά με το να δημιουργήσουμε χρόνο που θα αφιερώσουμε στην οικογένεια, θα εκπαιδεύσουμε οι ίδιοι τα παιδιά και θα εκπαιδευτούμε μαζί τους σε νέους ορίζοντες και θα πλάσουμε καινούργιες αναμνήσεις.

 

Ανακεφαλαιώνοντας, θα ήθελα να τονίσω τη σημασία του διαλόγου ανάμεσα στα μέλη μιας οικογένειας, καθώς οι γονείς οφείλουν να ρωτούν τα παιδιά τους τι θέλουν, να ακούν προσεκτικά τα λεγόμενά τους και έπειτα, όλοι μαζί να συναποφασίζουν. Στον απόηχο του άρθρου, θα ήθελα να σας παραθέσω ένα ποίημα του Άραβα ποιητή Χαλίλ Γκιμπράν από τη συλλογή με τίτλο Ο Προφήτης, στο οποίο σκιαγραφείται άρτια ο ρόλος
ενός γονέα στη ζωή του παιδιού του.

​

​

Για τα παιδιά
 

Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου
είναι οι γιοι και οι κόρες
της λαχτάρας της Ζωής για Ζωή.
Δημιουργούνται μέσα από εσένα,
αλλά όχι από εσένα.
Και αν και βρίσκονται μαζί σου, δεν σου ανήκουν.
Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου,
αλλά όχι τις σκέψεις σου.
Αφού ιδέες έχουν δικές τους.
Μπορείς να προσπαθήσεις
να τους μοιάσεις αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα.
Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο
που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε στα όνειρα σου.
Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω
ούτε ακολουθεί
στο δρόμο του το χθες.
Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους,
αλλά όχι και στις ψυχές τους.
Είσαι το τόξο από το οποίο
τα παιδιά σου σαν ζωντανά βέλη
ξεκινάνε για να πάνε μπροστά.
Ο τοξότης βλέπει το ίχνος της τροχιάς
προς το άπειρο
και κομπάζει ότι με την δύναμή του
τα βέλη μπορούν να πάνε γρήγορα

και μακριά.
Ας χαροποιεί τον τοξότη
ο κομπασμός του.
Αφού ακόμα και αν αγαπάει το βέλος που πετάει
έτσι αγαπά και το τόξο που μένει στάσιμο.
 

*Πρώτη έκδοση στην εφημερίδα «30 η Ενημέρωση»